سازشناسی-تار :
تار سازی است قدیمی که صورت امروزی آن از زمان صفویه وارد موسیقی ایران شد و در زمان ناصرالدین شاه قاجار ساز برجسته و کامل گردید. قسمت کاسه تار به دو قسمت بزرگ و کوچک تقسیم می شود که قسمت کوچک آن "" نقاره "" نام دارد. روی کاسه و نقاره پوست کشیده شده, که خرک ساز بر روی پوست تکیه داده می شود. نقاره از طرف بالا به دسته ساز وصل می گردد. دسته یا گردن تار, 45 تا 50 سانتی متر است و بر کناره های سطح جلویی آن دو روکش استخوانی چسبانده اند. دور دسته "" دستان ""ها (پرده ها) با فواصل معین بسته شده اند. تعداد دستان ها در گذشته 25 عدد بود, اما امروزه تعداد این دستان ها 28 عدد می باشد. جعبه گوشی(سر) در انتهای بالائی دسته قرار گرفته و از طرف سه گوشی بر سطوح جانبی جعبه کار گذاشته شده است.
تار را با مضراب کوچکی که از جنس برنج و به طول تقریبی 3 سانتی متر است می نوازند که برای راحت در دست قرار گرفتن آن, نیمی از نصف طول آن با موم پوشیده شده است. تعداد سیمهای تار شش است که از انتهای تحتانی کاسه شروع شده, از روی خرک عبور می کند و در تمام طول دسته کشیده شده, تا یالاخره به جعبه گوشی ها داخل و در آنجا به دور گوشی ها پیچیده می شوند. سیم های شش گانه عبارتند از دو سیم سفید(پائین) که هم صدا کوک می شوند, دو سیم زرد(هم صدا), یک سیم سفید نازک(به نام «زیر») و بالاخره یک سیم زرد(بم), که دوتای آخری غالباً به فاصله اکتاو کوک می شوند. فاصله سیم های همصوت سفید, نسبت به سیم های زرد غالباً «چهارم» و سیم های سفید نسبت به سیم بم معمولاً فاصله اکتاو یا هفتم را تشکیل می دهند و از تار در تکنوازی و هم نوازی استفاده می شود. "" تار در میان آلات مضرابی از همه خوش آهنگتر است و هر چند نواقصی دارد چنانکه پوست آن در اثر تغییر هوا باعث کم و زیاد شدن صدا می شود ولی چون سازهای مضرابی اروپایی لطف صوت تار را ندارند هنوز سازی نتوانسته است جانشین آن شود. و برای موسیقی ما و نشان دادن حالات مخصوص آن بهترین اسباب است که دارای آهنگی مطلوب و طنین خوبیست. از اساتید بزرگ و به نام تار در حال حاضر می توان از استادان جلیل شهناز, هوشنگ ظریف, محمد رضا لطفی, حسین علیزاده, فرهنگ شریف, و داریوش طلایی نام برد.